เคานท์ดาวน์กับฝูงชน...หนแรกในชีวิต

หลังจากบิดเบี้ยว ไม่ยอมเขียนบล็อกอย่างที่คุยไว้กับญาติพี่น้องรวมถึงเพื่อนฝูงถึงชีวิตในอังกฤษซักที ผ่านมาแล้วห้าเดือนฝ่าๆถึงได้ฤกษ์เบิกโรงเอาก็ปาเข้าไปวันแรกของปี 2009 ซะแล้ว

ส่วนนึงที่ไม่ได้เขียนอะไรเป็นเรื่องเป็นราวซักที ก็เพราะมันไม่มีอะไรจะเขียนนี่แหละ ไอ้เรื่องที่ควรเขียน มันก็ไปโผล่อยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์กับแม็กกาซีนตามสายงานจนหมดเกลี้ยง บางทีหมดทั้งแรง หมดทั้งไอเดีย จนไม่รู้จะเขียนอะไรออกมาอีก

ก็นั่นละ ไหนๆก็ย่างเข้าปีใหม่เรียบร้อย เลยขออนุญาตประกาศศักดาบล็อกเขียนเอง อ่านเองกับเขาซักที ไว้เตือนความทรงจำตัวเอง + เล่าชีวิตในอังกฤษให้คนรู้จักคนใกล้ตัวรับรู้กัน...

กั๊บป๋ม ไหนๆเริ่มต้นกันในวันปีใหม่ก็ขอเล่าย้อนไปถึงประสบการณ์หนแรกของชีวิตที่ได้มีโอกาสไปยืนท่ามกลางคนแปลกหน้าอีกนับหมื่นนับแสน รอเวลาให้ปีเก่ามันผ่านไปปีใหม่มันผ่านเข้ามา

พูดถึงประสบการณ์นับถอยหลังแบบส่วนตัวนี่ค่อนข้างขมขื่นนิดนึง เพราะสองปีก่อน ตอนที่ตรงกับวันหยุดของตัวเองพอดี จำแม่นเลยว่าอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดี๋ยวตั้งใจว่าเอาละ เดี๋ยวขอออกไปแรดกลางเมืองซักหน่อย พอซักทุ่มนึงเปิดโทรทัศน์เล่นๆ เจอแต่ข่าววางระเบิดทั่วกรุง เลยได้แต่นอนเกาสะดืออยู่บ้าน

ปีนั้นว่าบัดซบแล้ว ปีที่แล้ว อาจจะยิ่งกว่า ตอนที่เขานับ 5-4-3-2-1 กันนั้นเนี่ย กำลังตีดัมมี่ (ไม่ใช่เล่นไพ่นะ) หรือพูดในภาษาคนทั่วไปว่ากำลังเตรียมงานสำหรับหนังสือพิมพ์วันรุ่งขึ้นว่าหน้าไหนจะลงคอลัมน์ของใคร ลงข่าวไว้หน้าไหน ฯลฯ เหลียวมองไปรอบแผนก รู้สึกจะมีนักข่าวรุ่นพี่พันธุ์สันโดษอยู่สองคน (ขอสงวนนาม) ส่วนที่เหลือหนีไปสังสรรค์กันหมด

ก็นั่นละฮะ ปีนี้ เมื่อชีวิตได้มีอิสระขึ้นนิดนึง (รึเปล่าวะ) พอรุ่นพี่ที่เคารพ (ตัวจริง - ไม่ได้แกล้งไหว้เหมือนบางคน) ชักชวนกันไปเคานท์ดาวน์แถบริมแม่น้ำเธมส์ให้เป็นเกียรติประวัติกับชีวิตซักหน่อย จะปล่อยให้โอกาสผ่านเลยไปก็คงไม่ คิดซะว่ายังไงซะ กูก็อยู่ที่นี่แค่สองปี เลยตอบตกลงง่ายๆ "พี่ไป ผมก็ไป"

จากฝันร้ายของพี่คนนี้ที่ปีก่อน ตั้งใจไปแลกจูบกับคนแถวทราฟัลการ์ สแควร์ แต่สุดท้ายได้แฮปปี้นิวเยียร์อยู่ข้างกองขยะ เพราะคนเยอะจัดจนเคลื่อนที่ไปข้างหน้าไม่สำเร็จ (ไม่ว่าจะด้วยวิธีการเดิน หรือม้วนตัวไปข้างหน้า) แกถึงชวนไปดูพลุไฟตรง ลอนดอน อาย ที่ริมแม่น้ำเธมส์แทน

แต่ก็นะ คนเราพอตั้งใจจะทำอะไร มักมีอุปสรรคมาเป็นบททดสอบเสมอ...

บททดสอบที่ว่ารู้สึกจะมาในรูปของอาการป่วยไข้ เริ่มจากน้ำมูกธรรมดาในวันคริสต์มาสอีฟ (หมายเหตุ - เรื่องเคานท์ดาวน์นี่คุยกันไว้ล่วงหน้าสองอาทิตย์ได้) ตามด้วยไข้รบกวนเล็กๆช่วงบ็อกซิ่งเดย์ และกลายเป็นอาการไอแบบรัวเป็นปืนกล จนต้องบอกว่าเจ็บหน้าอกมากส์ ไม่รู้ปอดฉีกรึเปล่าเนี่ย

แต่ด้วยความที่ซ่ามาก สุดท้ายก็กดยาแก้ไอยี่ห้อหนึ่งที่รุ่นพี่อีกคนในบริษัท (คนนี้ดังมาก) เคยเป็นพรีเซนเตอร์ให้ ช่วยได้นิดนึง อย่างน้อยก็สกัดจุดความป่วยไว้ได้ระดับหนึ่ง สุดท้าย ก็ลากสังขารออกไปพร้อมกับกล้อง DSLR ที่ซื้อมาแล้วครึ่งปี แต่บอกได้คำเดียวว่ายังใช้ไม่ค่อยเป็น ออกแนวงูๆปลาๆมากกว่า

การเดินทางของชาวคณะ (นอกจากตัวคนเขียน ยังมีรุ่นพี่หนึ่ง รุ่นน้องสอง) เริ่มจากการโซ้ยอาหารจีนแถวเบย์สวอเตอร์ ก่อนจะขึั้นรถเมล์ไปลงแถว อ็อกซ์ฟอร์ด โร้ด (กระแดะหน่อยก็อ่อน อ็อกซ์-เฝิร์ด)

ตรงนี้แล คือต้นทางก่อนลากขาไปถึงริมแม่น้ำเธมส์ ถ่ายไปมือก็สั่นไปเพราะความหนาวเย็น + มือไม่นิ่งเป็นการส่วนตัว (ใครดูแล้วอยากให้นิ่ง ซื้อขาตั้งกล้องให้ด้วย เอายี่ห้อ manfrotto นะ)

เพื่อความรวดเร็ว ก็ขอตัดฉับไปยังสถานที่เกิดเหตุ ที่คนส่วนหนึ่งซึ่งไม่อยากได้จูบฟรีที่ทราฟัลการ์ ก็จะแยกตัวมาดูพลุไฟตรง ลอนดอน อาย ริมแม่น้ำเธมส์แทน

ณ ที่เกิดเหตุ ตอนที่มาถึง อยู่ราวๆสามทุ่มครึ่ง คนยังไม่ค่อยพลุกพล่านมากนัก แต่พวกที่รู้งานก็มักจะเตรียมเก้าอี้ เตรียมอุปกรณ์สังสรรค์ อาทิ เบียร์, เหล้า, ไวน์ มาสร้างความบันเทิง ควบคู่ไปกับดีเจจาก บีบีซี เรดิโอ วัน ที่มาเปิดเพลงแกล้มให้เต้นแก้หนาวไปพลาง สลับกับประโยค "London! Make Some Noise!!!" ถ้าเป็นบ้านเรา สงสัยจะเปลี่ยนเป็น "ใครยังไม่มี***ยกมือขึ้น!!!"

รูปนี้คือนาทีระทึกใจ เพราะหลังจากตัวเลข 20 บนตึกเชลล์ นับถอยหลังไปจนถึงวินาทีสำคัญ ก็อย่างที่เห็นนี่แล อย่างนี้เองที่เขาเรียกว่า "พลุแตก" แต่บอกตามตรง พลุหรือดอกไม้ไฟของฝรั่งนี่ธรรมดามั่ก ตอนเช้าเปิดหนังสือพิมพ์ดูของฮ่องกง สิงคโปร์ สวยโคตร เห็นแล้วฟันธงว่าเรื่องฟืนไฟแบบนี้ คนเอเชียเก่งกว่าเยอะ

หลังตากลมหนาว ในอุณหภูมิ -2 อยู่เกือบๆสี่ชั่วโมง ได้ดูพลุประมาณครึ่งชั่วโมง ก็ถึงคราวแยกย้ายกันกลับ ทีนี้ละ โกลาหลน่าดู เพราะพวกที่แยกย้ายกันไปเคานท์ดาวน์ตามแลนด์มาร์คต่างๆของเมือง ก็ถูกต้อนมาเจอกันตรงกลางเมืองนั่นละ เรื่องรถราไม่ต้องพูดถึง เพราะปิดถนนหมด ทางออกของทุกคนคือเดิน เดิน แล้วก็เดิน กว่าจะหารถเมล์ขึั้นกลับถึงบ้านก็ปาไปเกือบตีสามโน่น

ก็นั่นละนะ คือประสบการณ์เคานท์ดาวน์หนแรกกับฝูงชนหนแรกในชีวิต บอกตามตรงว่าไม่ค่อยรู้สึกยินดียินร้ายเท่าไหร่

สงสัยกรูจะแก่แล้วเจงๆ...